M249-belgijski ręczny karabin maszynowy (rkm), kalibru 5,56 mm, zasilany taśmą nabojową. Pod oznaczeniem M249 używany także przez armię USA.W połowie lat 70. XX w. w belgijskich zakładach FN opracowano karabin szturmowy FNC. Jednocześnie postanowiono skonstruować ręczny karabin maszynowy kalibru 5,56 mm, który wraz z FNC mógłby stanowić uzbrojenie drużyny piechoty. W odróżnieniu od innych producentów tego typu zestawów karabin szturmowy–rkm (np. AK-47 i RPK), konstruktorzy FN (zespołem konstrukcyjnym kierował Ernst Vervier) nie zadowolili się wyposażeniem FNC w ciężką lufę i dwójnóg.

Postanowiono opracować broń zasilaną taśmowo, konstrukcyjnie zbliżoną do ukmu, ale ze względu na zasilanie amunicją pośrednią lżejszą i mniejszą. Początkowo problemem była amunicja. Nabój amerykański M193 niezbyt nadawał się do broni wsparcia (zbyt lekki pocisk i w związku z tym słabe własności przy strzelaniu na odległości większe niż 400 m). Postanowiono opracować nowy nabój. Amunicja oznaczona SS109 posiadała przy zachowaniu starej łuski nowy cięższy i dłuższy pocisk. Poprawione właściwości balistyczne pocisku zwiększyły zasięg broni, ale wymagał on innego skoku gwintu niż pociski M193.

W tym samym czasie prace nad podobną bronią toczyły się w także w USA. Podobnie jak w Belgii dostrzeżono wady amunicji M193 i prowadzono prace nad nową amunicją o kalibrze 6 mm. Skonstruowano także trzy modele rkmów zasilanych taką amunicją.

W 1976 odbyły się próby, w których uczestniczyły amerykańskie konstrukcje kalibru 6 mm, niemiecki HK21A1 (został odrzucony z powodu błędów obsługi), M16 w wersji z ciężką lufą i dwójnogiem (bez szans na zwycięstwo z powodu zasilania magazynkowego) i belgijski Minimi. W trakcie prób okazało się, że najlepiej wypadł w nich Minimi. Problemem była tylko nietypowa amunicja SS109.

Broń wprowadzono do uzbrojenia armii amerykańskiej jako XM249 SAW (Squad Automatic Weapon - broń samoczynna piechoty, litera X przed nazwą oznaczała broń znajdującą się w próbach). Szczególnie entuzjastycznie nowy karabin maszynowy przyjęli Marines. Broń była znacznie lżejsza niż M60 a na dystansach do 800 metrów zapewniała podobną siłę ognia. Szybkostrzelność praktyczna była nawet większa, ponieważ wymiana lufy w Minimi jest znacznie łatwiejsza niż w M60. Wprowadzenie Minimi ujednoliciło także amunicje na poziomie drużyny piechoty (karabiny M16A2 i Minimi były zasilane tą samą amunicją). W sytuacji braku zataśmowanej amunicji Minimi można nawet zasilać ze standardowych natowskich magazynków.

W następnych latach prowadzono prace nad udoskonaleniem broni. W 1977 zmieniono konstrukcje rygla lufy co miało ułatwiać jej wymianę. Podstawę muszki przeniesiono nad komorę gazową, jednocześnie przesunięto do tyłu podstawę celownika. Zmieniono kształt kolby (jest ona łatwo odłączana i bez problemu można zmienić kolbę stałą na składaną). Wprowadzono dwójnóg o regulowanej wysokości. Ponieważ zauważono, że w miarę starzenia się sprężyny powrotnej coraz słabiej pochłania ona energię odrzutu, uzupełniono ją amortyzatorem hydropneumatycznym. Tak zmodernizowana broń, oznaczoną jako XM249E1, została wprowadzono 1 stycznia 1982 do uzbrojenia jako M249 SAW. Amunicja SS109 została przyjęta jako standardowa amunicja pośrednia NATO (STANAG 4172). W USA nową amunicję oznaczono M855 i skonstruowano do niej nową wersje karabinu M16 oznaczoną jako M16A2.

W następnych latach coraz więcej karabinów M249 produkowanych w amerykańskiej filii zakładów FN dostarczano amerykańskiej armii. Jednocześnie karabin był przyjmowany na uzbrojenie w innych krajach, najpierw w Belgii, potem Szwecji, Indonezji i in. Lista użytkowników Minimi stale się wydłuża i w rezultacie jest on bezdyskusyjnie najbardziej rozpowszechnionym karabinem maszynowym świata.

Broń jest stale udoskonalana. W 1985 powstała wersja Minimi-Para (Para-Minimi) z krótszą lufą i kolbą składaną. Plastikową skrzynke na taśmę zastąpiono pojemnikien z kordury. Na wierzchu pokrywy komory zamkowej coraz częściej pojawia się podstawa celowników optycznych (FN oferuje taką pokrywe jako opcje, w USA w najnowszej wersji M249 jest to standard).

W 2000 dowództwo US SOCOM (sił specjalnych) ogłosiło konkurs na karabin maszynowy określony jako LMG (Lightweight Machine Gun) lub SPW (Special Purpose Weapon). Wymagania mówiły o broni nie dłuższej niż 112 cm, masie do 5,9 kg. Broń miała być wyposażona w system mocowania wyposażenia taktycznego zgodny z systemem z M4 SOPMOD. Odpowiedzią firmy FN był model Minimi SPW. Nowa wersja ma lufę o długości nieco większej niż Minimi-Para. Lufa jest nadal szybkowymienna, ale nie posiada uchwytu transportowego, dwójnogu, ani zaczepów do montażu na trójnogu (dwójnóg może być mocowany opcjonalnie). Broń ma być standardowo wyposażona w chwyt przedni.